راهنمای کوهنوردی نیشابور

سلامی به نرمی شنهای کویر به سرسبزی لاله زار و بلندای هزار به برف زیبای کوشا به سرسختی سه شاخ جوپار به سوز سرمای بی رحم پلوار به یخچال کیش و بلوچی به تیغه های گلچین به زیبایی بی همتای سرمشک ...دنیا دیوارهای بلند دارد و درهای بسته که دور تا دور زندگی را گرفته اند. نمی شود از دیوارهای دنیا بالا رفت. نمی شود سرک کشید و آن طرفش را دید. اما همیشه نسیمی از آن طرف دیوار کنجکاوی آدم را قلقلک می دهد. کاش این دیوارها پنجره داشت و کاش می شد گاهی به آن طرف نگاه کرد. شاید هم پنجره ای هست و من نمی بینم . شاید هم پنجره اش زیادی بالاست و قد من نمی رسد.با این دیوارها چه میشود کرد؟ می شود از دیوارها فاصله گرفت و قاطی زندگی شد و می شود اصلا فراموش کرد که دیواری هست و شاید می شود تیشه ای برداشت و کَند و کــَند . شابد دریچه ای ، شاید شکافی، شاید روزنی .همیشه دلم می خواست روی این دیوار سوراخی درست کنم . حتی به قدر یک سر سوزن برای رد شدن نور، برای عبور عطر و نسیم ، برای ... بگذریم.گاهی ساعت ها پشت این دیوار می نشینم و گوشم را می چسبانم به آن و فکر می کنم؛ اگر همه چیز ساکت باشد می توانم صدای باریدن روشنایی را زا آن طرف بشنوم. اما هیچ وقت ، همه چیز ساکت نیست و همیشه چیزی هست که صدای روشنایی را خط خطی می کند.دیوارهای دنیا بلند است، و من گاهی دلم را پرت می کنم آن طرف دیوار . مثل بچه ِ بازیگوشی که توپ کوچکش را از سر شیطنت به خانه ی همسایه می اندازد. به امید آنکه شاید درِ آن خانه باز شود. گاهی دلم پرت می شود آن طرف دیوار. آن طرف ، حیاط خانه ی خداست.و آن وقت هی در میزنم ، در می زنم ، در میزنم و می گویم: « دلم افتاده توی حیاط شما، می شود دلم را پس بدهید...»کسی جوابم را نمی دهد. کسی در را برایم باز نمی کند راهنمای کوهنوردی نیشابور...